بادی که سمت مقتل سرخت وزیده بود

 تنها  تمام پیکـر پاک  تـو دیده بود

هر نیزه را ز وصل توشد کام دل به دست

دیدم کمی ز جسم عزیز تو چیده بود

هرچند همچو  بازشکاری پدر رسید

آهـوی زنـدگی دگر از تو رمیده بود

آندم که خم شد و به رخ تو نهاد رخ

قبـل از کنـارعلقمـه اینجا خمیده بود

گویا ز پـای پیکر تـو پـا نمی شـود

او ماند و پیکری که بسی رنج دیده بود

وقتی صدا زدی ز حرم ، مادرش بیا

رنگ از عُذار حضرت لیلا پریده بود

بانگی برآمد آنکه علی بَعدک العَفا

دیگر حسین آخر کارش رسیده بود

شاعر : وحید دکامین