من زینبم که شام غمم را سحر نبود
جانسـوزتر زکربُبَـلایم سفـر نبود
گُلدسته های زندگیم نذر راه عشق
هـرگز ز داغ مهر حسینم حذر نبود
یادم نمی رود چو به گودال آمدم
بوی گُلم وزیده و از گُل خبر نبود
روزی که راه قافله افتاد سوی شام
داغی کُشنده تر زغم طشت زر نبود
از روی بام برسر ما سنگ می زدند
در آن میـانه غیـر سـر تو سپـر نبود
غیـر از هـزار طعنه و زخم زبانشان
آن قوم بی خبـر ز خدا را هنر نبود
پای سـر بریدۀ تـو طبـل می زدند
رحمی به حـال عتـرت خیرُالبَشرنبود
مـا راکنیـز خوانده و بُردند بین شامیان
ای کاش اجل رسیده،نفس هم به بَر نبود
تا راهی خرابه شدم، شد جهان خراب
کس را ز حال عتـرت حیـدر خبر نبود
شد مسکنم خرابه وطفلت بهانه داشت
جـزسنگ بستر دگری زیـر سـر نبود
خاک خرابه سرد وشب تار وهجر یار
از بهــر  نـازدانـه  رقیـه ، پـدر  نبـود
غسّاله شُست به اشکش سه ساله را،آخر
جسمی ز جسـم دختـر تـو خُـردتـر نبود

شاعر : وحید دکامین