گيرم كه آفتاب جهان ذره پرور است
اين بس مرا كه سايه ي مهر تو برسر است
دولت به كام و محنت گردون حرام باد
تا ساغرت بگردش و تامي به ساغر است
اي دل چرا به غير خدا تكيه مي كني؟
اميد ما و لطف خدا از كه كمتر است؟
بهر دو نان خجالت دونان چه مي كشي؟
اي دل صبور باش كه روزي مقدّر است
خاطر ز گفتگوي مكرّر شود ملول
الاّ حديث دوست كه قند مكرّر است
فرخنده نامه اي كه موشّح به نام اوست
زيبنده آن صحيفه كه او زيب دفتر است
نامي كه با خدا و پيمبر ز فرط قدس
زيب اذان و زينت محراب و منبر است
پشت فلك خميده كه با ماه و آفتاب
در حال سجده روي به درگاه حيدر است
شمس ضحي، امام هدي، نور هل اتي
چشم خدا و نفس نفيس پيمبر است
در آيه ي مباهله اين مهر و ماه را
جانها يكي و جلوه ي جان از دو پيكر است
وجهي چنان جميل كه از شدّت جمال
وجه خدا و جلوه ي الله اكبر است
نازم به دست او كه يكي ناز شست او
از جاي كندن در سنگين خيبر است
با اشك چشم، ابر كرم بر سر يتيم
با برق تيغ، صاعقه اي بر ستمگر است
جز راه او بسوي خداوند راه نيست
يعني كه شهر علم نبي را علي، در است
بر تارك زمان و مكان تاج افتخار
در آسمان فضل: درخشنده اختر است
قبرش درون ديده ي آدم كه چشم او
در خاك هم بنور جمالش منوّر است
آوازش از وراي زمانها رسد بگوش
تصويرش از فراز افق ها مصوّر است
كمتر ز ذرهّ ايم و فزون تر ز آفتاب
ما را كه خاك پاي علي بر سر افسر است
وصف علي ز عقل و قياس و خيال و وهم
وز هرچه گفته اند و شنيديم برتر است
شد عرض ما تمام و حديث تو ناتمام
حاجت به مجلس دگر و وقت ديگر است
طبع لطيف و شعر «رياضي» به لطف و شهد
شاخ نبات خواجه ي شيراز و شكّر است1
1- مباهله: اشاره به قضيه مباهله با نصاراي نجران است كه پيامبر اكرم(ص) و اهل بيت براي مباهله در محلي حضور يافتند و نصاراي نجران از انجام آن منصرف شدند: مباهله تفريق و طلب مرگ يكديگر است.

شاعر : سید علی ریاضی یزدی