به تار و پود وجودم ، بتاب نور امیدی
منم که ظلمت محضم، تویی که صبح سپیدی

به راه جاده نشستم ، که تو ز پرده در آیی
نیامدی مه نازم، مگر ز من تو چه دیدی؟

تو مدتی است ز کوی ، من گدا نگذشتی
دل خدایی خود را ، ز من خلاصه بریدی

به صبح جمعه به بازار عشق آمده بودی
منم که آمده بودم ؟ چرا مرا نخریدی؟

تویی که باب جنانی، برس به داد دل زار
به درب بسته رسیدم ، کجاست از تو کلیدی؟

اگر نیامده بودی، دلم اسیر و سیه بود
هزار شکر دل من ، هر آنچه گفت شنیدی

دگر ندارم امیدی.... برای صبح ظهورت
کجاست از تو بشارت ،کجاست از تو نویدی

ببین که نوکرت اصلا ، به جز منیت و من من
برای امر ظهورت ، نکرده کار مفیدی

بریدم و نبریدی ، بریدم و نبریدی
بریدم و نبریدی ، بریدم و نبریدی

شاعر : جعفر ابوالفتحی