به نامِ نامی خدای حسن
خالقِ عاشقان و حیِّ ذوالمن

وضو بگیرم زِ مِیِ عاشقی
 لب بگشایم و بگویم سخن

مدیحه گویم از سویدای دل
به عشقِ روی دلبرِ موتمن

اگر چه در ثنا و توصیف او
 قاصرم و بوَد زبانم الکن

با مددِ علی و اِذنِ احمد
 بگویم از حسن ، به هر انجمن

آمده زیبا پسری که عالم
زِ مقدم او شده باغ و گلشن

دود نمایید ، همه اسپند و عود
 به کوری حسود و هر اَهرمن

فاطمه مادر و علی پدر شد
درودِ ما به زهرا و بوالحسن

وَه چه رخی ، وَه چه  لبی ،چه مهی
 یوسفِ کنعانی گل پیروهن

عسل چکد ، زِ لعلِ لبهای این
 نگار نازنین سیمین بدن

بوسه رباید علیِّ مرتضی
 از لب این  کودک  شیرین  دهن

طعنه زند  طلعتِ گلچهره اش
 به سوسن و نسترن و یاسمن

عطرِ دلاویزِ خوشِ تنِ او
خوشبوتر و خوشتر ، زِ مشکِ خُتن

زلف چلیپایی او شام  تار
  سلسله  مویش ، شکن اندر شکن

شمس سما ز روی این قرص ماه
 گرفته نور و گشته گرم و روشن

به پیش طاق ابرویش واجب است
 سجده نمایند همه ی مرد و زن

هر آن که دیده  رخ  بی مثالش
 مات  جمالش  شده  گفته اَحسن

زاهد پاکیزه سرشت از بهشت
 سخن مگو ، خطبه مخوان ، دَم مزن

برای هر سینه زنِ حسینی
روی حسن ، بُوَد بهشتِ عدن

شاعر : حمیدرضا گلرخی