باز دل میل توسّل می كند
یاد تـو در باغ جان گُل می كند
یاعلی ای عشق حق در جوهرت
سرفرازان جهان خاك درت
ای هزاران خضر سرگردان تـو
میثم و سلمان ز شاگردان تو
رهنوردان را چراغ ره توئی
رهنمای مردم آگه توئی
عاقلان در عشق تو دیوانه اند
دور شمع عشق تو پروانه اند
صبر از تو رنگ زیبا یافته
عشق با عشق تو معنا یـافته
تو گهر هستی و كعبه چون صدف
كعبه را داده خدا از تو شرف
ای نسیم مهربان سرنوشت
ای شمیم ناب گلزار بهشت
جوهر ایمان توئی عرفان توئی
عدل و فضل و عشق را میزان توئی
نور محراب تو شد نور فلك
مات و مبهوت نمازت شد ملك
در زمین گر بوترابت خوانده اند
در سماوات آفتابت خوانده اند
ره كجا یابد به قدر تو خرد
ذات تو ذات خداوند احد
یاعلی آموزگار انبیا
ای امامت را تو ختم الاوصیا
خلقت از قدرت شرافت یافته
یازده خورشید از تو تافته
ای كریم كلّ خلقت یاعلی
ای قسیم نار و جنّت یاعلی
عاشقان تو سیادت یافتند
با ولای تـو سعادت یافتند
یاعلی من از غلامان توام
خاكبوس خاكبوسان توام
ای گل امید من از بذر تو
اشك خود را كرده ام من نذر تو
نام تو با عشق دارد الفتی
نام تو با اشك دارد نسبتی
نام تو آرام بخش جان بود
نام تو بـر دردها درمان بود
یاعلی درد تو درد مكتب است
ای که ذكر یا مجیبت بر لب است
قدر نشناسان تو را نشناختند
بر حریم حُرمت تو تاختند
دوزخی مردم  بهشتت سوختند
آتشی بر گلشنت افروختند
زآتش در شعله بر دل ها زدند
پیش چشمان تو زهرا را زدند
گرچه جانت زین همه غم خسته بود
صبر می كردی و دستت بسته بود
ای كه از جهل بشر رنجیده ای
كوفه كوفه بی وفائی دیده ای
بوی غم دارد قیام آخرت
جان به قربان سلام آخرت
ای كه شد محراب خونین بسترت
خون دل می ریخت از فرق سرت
داشتی بـا چهرۀ غرقه بخون
نغمۀ اناالیه راجعون
ای كه بخشیدی«وفائی»را شرف
میهمانش كن به ایوان نجف

شاعر : استاد سید هاشم وفایی