یگه سحر می‌شه شب غم ، راحت می‌‌شه ز شهر ستم

از بی‌وفایی خونه دلش ، داره می‌ره با قامتی خم

خوب می‌دونه که رفتنیه ،‌ با قلب پر شراره

زخمی که داره توی دلش ، هیچ مرهمی نداره

گرچه جگرپاره شده ، از سوز این زهر بلا

جون داده اما آقامون ، چل سال پیش تو کوچه‌ها

******

تو چشماش اشک غم می‌شینه، دلگیره خیلی از مدینه

آخه هنوز جلوی چشاش ، کابوس کوچه رو می‌بینه

می‌بینه باغ یاسی رو که ، غریبونه سوزوندن

اون آقای غریبی رو که ، تو کوچه‌ها کشوندن

چل سال گذشته اما باز ، دستای بسته یادشه

چشمای خیس مادرِ پهلو شکسته یادشه