سرمو بالا میگریم جلوی دخترای شام

به همشون میگم بیان از سفر اومده بابام

یادته تو مدینه ، منو بغلت گرفتی

دیگه شدم زمین گیر ، از وقتی که تو رفتی

کسی سه ساله مثله ،  یه پیرزن ندیده

راه میره دختر تو ، با قامت خمیده

چقدر بابا کتک میخوردم

تا اسمتو رو لب می بردم

نبودش عمه من می مردم

بابا حسین بابا حسین جان

******

می خنده دختر عدو به این زمینگیری من

با دست دشمنت شکست دندونای شیری من

نمی بینه دیگه این ، چشای نیمه بازم

ببین که پاره پاره س ، بابا چادر نمازم

بابا بین که خونه ، تموم پیکر من

گوشواره هامو بردن ، همراه معجر من

جونم رو به لبام رسوندن

موی ، سر منو سوزوندن

منو رو خاکا میکشوندن

بابا حسین بابا حسین جان

شاعر : سید هاشم ساعی