آسمانِ ، حرم تیره گون شد

قلب خواهر ، زسینه برون شد

شاهِ دل از ، فرس واژگون شد

واویلا ، که قاتل رسیده

واویلا ، که خنجر کشیده

واویلا (۳)

سینه سنگینی شده ، از هجوم همه

قتلگه پر شد از ، ضجّه­ی فاطمه

واویلا (۲)

می دوم از ، حرم تا به مقتل

خیمه گاهت ، روم یا به مقتل

خیمه گاهت ، روم یا به مقتل؟!!

یا مظلوم ، چرا روی خاکی

واویلا ، تو و موی خاکی

واویلا (۳)

کنج گودال غم ، دست و پا می زنی

مادرت را فقط ، تو صدا می­زنی

واویلا (۲)

شاعر : احسان پیریابی