قبله ام روی تو و خانه ی تو جای من است

یا حسین ورد زبان من و لب های من است

ردم از خویش نکردی و پناهم دادی

این همه لطف برازنده ی آقای من است

به تو بد کرده ام و باز امیدم این است

که حسین بن علی شافع فردای من است

کودکی بیش نبودم به تو وابسته شدم

به غلامی تو قبولم نکنی وای من است

مرده آرند به هر محفل تو زنده شود

مجلس روضه ی تو وادی سینای من است

تا سه بار از ته دل هر که سلامت گوید

بار سوم نشده،اشک به سیمای من است

همه ی دلخوشی من به تو و مادر توست

گریه کردن به شما لذت دنیای من است

مادرت خواست که غیر از تو به کس رو نزنم

این هم از مرحمت مادر مولای من است