با خود اینگونه بیاد آورم اینک سخنت

چاره ای نیست بجز سوختن و ساختنت

گفتی آنروز:خدا کشته مرا خواسته است

دیدم از عهد و وفایت که بخون خفته تنت

گفتی آنروز:خدا خواست اسیرت بیند

دیدم ایام اسارت ، سرِ دور از بدنت

گفتی آنروز: کمی صبر و مصیبت باید

قتلِ صبر است نصیب تو و ما و حسنت

قامتِ خم شده و موی سپید آوردم

همه سوغات من از این سفرم، پیرهنت

همه را از سفر آوردم و شرمنده شدم

کنج ویرانه بجا ماند کمی پاره تنت

حاصلم قافله ای هست به تن های کبود

قاتلم در دل این خاک ، تن بی کفنت

یاد گودال تو هرگز نرود از یادم

دیدم آن نیزه چه بد بوسه گرفت از دهنت

ریش ریش است هنوز این دلم از ریش خضاب

آن زمان که سرت افتاد ز نِی پیش مَنَت

از تنور آمدی آنروز  و ، رُخت سوخته بود

سوختم جان برادر من از این سوختنت

بهتر آنروز نبودم که به دفنت بینم

بوریا پاره شد و چاره شد از قبر کَنَت

چونکه ما را به دف و هلهله بردند به شام

در عزا عید گرفتند ز کشته شدنت

چشم بیگانه و ناموس خدا در اَنظار

بعد عباس فراوان شد از این غم ، محنت

گرچه دستانِ جسارت به اسارت دیدم

یاورِ اهلِ حرم شد مددِ مؤتمنت

چوب می خوردی و آیات لبت قطع نشد

مجلسِ کفر ز اعجاز تو شد انجمنت

حنجر پارۀ تو کار خودش را می کرد

و سپس خطبه سجاد که شد ، هم سخنت

این چهل منزلِ ما هدیۀ ناقابلِ ما

به شهیدان تو و این تنِ بی پیرهنت

میروم نوحه کنان باز از اینجا اما

تا قیامت حَرَمت پر شود از سینه زنت

شاعر : محمود ژولیده