راه گم بود، اگر نام و نشان تو نبود

اگر آن دیده‌ی بر ما نگران تو نبود

كوه بیداد ز بنیاد نمی‌‏شد ویران

اگر از خشم، نهیب تو، تكان تو نبود

ریشه آنچه نباید، كه ز جا بر می‏‌كند؟

اگر امید، به بازوی توان تو نبود

چه كسی راه، به دنیای كرامت می‏‌جست

اگر انوار دل فیض‌رسان تو نبود؟

جامه‌ی نو، كه بر این ملك كهن می‏‌پوشید؟

آه... ای پیر، اگر بخت جوان تو نبود

پای تردید به دل‌های كسان وامی‌‏شد

نام محبوب، اگر وردِ زبان تو نبود

مأمنی یافت سخن‌های خوش اهل طریق

كه در اظهار، به جز طرز بیان تو نبود

آنچه گفتی و بر آن زد دل ما، مُهر قبول

حرف حق بود، فقط حرف دهان تو نبود

هستی‏‌ات بود برازنده سیر ملكوت

این جهان گرچه جهان بود، جهان تو نبود

شاعر: محمد جواد محبت