گدا فقط گدای تو و آستان شما

گدا فقط گدای تو و خاندان شما

خوشست نغمه‌ی زوزه ز پاسبان شما

غلام حلقه به گوشت به شاه سرور بود

چه خوب میشد اگر تا سحر درون حرم

فقط سه واژه‌ی تنها من و ضریح و سرم

تو هم اگر که بیایی ز اوج لطف و کرم

کدام خاطره از یک خیال برتر بود؟

چنین غریب به چشمش ندیده جهان

چنین اسیر تا ابد هم ندیده زمان

صدای هلهله‌ها، وَ رقص دخترکان

میان آنهمه غوغا میان بستر بود

به دست و پا زدنت نانجیب میخندید

به «آب» گفتن تو ای غریب میخندید

شبیه قاتل «شیب‌الخضیب» میخندید

عدو غریبه اگر بود به ز همسر بود

عطوفت و دل سنگش اگر که نمیمرد

تو را کشان کشان اگر که نمیبرد

کمی ملاحظه میکرد و گر که نمیخورد

لبت به تیزی پله چقدر بهتر بود

به روی بام خانه‌ی خود کشید و رسیدی

دمی که شعله‌ی آفتاب را تو بدیدی

یقین که برای «حسین» آه کشیدی

ولی به روی سرت لااقل که کفتر بود

شاعر : حسین کریمی