تو مهمون مني نميشه باورم        پذيراي توأم با ديده ي ترم
خنده و گريه در همه تو بغض من/ اشك شوقه با اشك ماتم تو چشام
بعد تو اونقده بهونه گیر شدم/ نمی دونی که چی کشیدن عمه هام
آره درست مي بيني       بابا منم رقيه
از وقتي كه تو رفتي   كاروبارمه گريه
بابا بابا حسين جان 4

شدم ديگه بابا شبيه مادرم      موهام سفيده و خميده كمرم
منو با جرم اينكه هستم دخترت/ مي زدش مث غاصب باغ فدک
مث مادر منم به زير دست و پا/ بودم و داد زدم عمو جونم كمك
از وقتي كه علمدار  افتاد رو خاك صحرا
شد تازيونه سهم            مهموني ما بابا
بابا بابا حسين جان 4

تو بشنو بابايي گلايه هاي من    صدا ميزدمت، با سيلي ميزدن
بدن من پر از گل سرخ و كبود/ كف پاهام پره بابا از آبله
منو كشته به جون تو بابا فقط/ درک تحقیر تو نگاه حرمله
سر نيزه هاي طعنه     خيلي بابايي تيزه
این حرمله نامرد      تو فكر يه كنيزه
بابا بابا حسين جان 4

شاعر : امیر حسن سالاروند