در گنهکاری ز بس مشهور هستم
هر کجایی می روم مقهور هستم

طعنه ی مردم به من، دردی ندارد
درد من این است از تو دور هستم

بال پرواز مرا غفلت شکسته
در حصار جهل خود محصور هستم

غافل از سرمایه ی عمرم که طی شد
در سراشیبی تند گور هستم

معصیت های زیادم را ندیدم
بر عبادات کمم مغرور هستم

ذره ای سختی صدایم را درآورد
این همه نعمت، ولی من کور هستم

حق من عریانی و بی آبرویی است
با بزرگی خودت مستور هستم

سر پرستم باش در بازار دنیا
کودکی ناپخته و محجور هستم

سائلم، دور و بر باب الجوادم
در شعاع انتشار نور هستم

وقت جان کندن به دنبال رضایم
مثل سلمانی نیشابور هستم

خادم زوار اربابم حسینم
از تبار فُطرس و منصور¹ هستم

دوست دارم روضه را، پس در قیامت
با غم ارباب خود محشور هستم

ساربان مزدش گرفت اما خدایا
شاکی از وجدان آن مزدور هستم

در نیامد خاتم از انگشت و می گفت:
حلقه ات تنگ است پس مجبور هستم...

محمد جواد شیرازی