در رهگذرهای غریبی بیقرارم 
تنهایم ودر فکرتنهاییِ یارم 

تنها میان بی وفاییها و خُدعه 
بعد ازخدا تنها امیدم هست طوعه 

در هر وجب از خاک هرکوچه گذشتم 
یک یاحبیبی با سرشک غم نوشتم 

در مسلخ عشق عاقبت رسوا شدم من 
رسوایِ تو ای زادۀ زهرا شدم من 

ای شعرِ عشقم را توتنها استعاره 
دارم شده از عشق تو دارالاماره 

اسم تو تنها ذکرجاری در سجودم
بی تو گسسته جان زهرا تار و پودم
 
قدقامتم را درنماز عشقت ای یار 
بستم به یاد قدّ رعنای علمدار 

من ماندم و نجوای آرامی بر این لب 
وای الامان از آه و زاریهای زینب 

بازارِ تیغ و تیر در این شهر گرم است 
با اینکه زیر حنجر ششماهه نرم است 

بالا نمی آید نفس این سینه تنگ است 
آقا میا کوفه که رسم کوفه ننگ است
 
آید در و دیوار هر خانه به جنگم 
شادم که بهر دخت زهرا پیش مرگم 

درلحظه های آخرم لب تشنه هستم 
ظرفی چو جام زهر دشمن داده دستم 

افتاده عکس ماه تو در کاسۀ آب 
لبهای خونی میزنم بر روی ارباب

مجتبی تاجیک