ناخدای باخدا

ما همه  خـادم او   سید و مولاست حسین     مـالک هستی ما صـاحب دلـهاست حسین

آسمانی ها چو فطرس  فخـر بر او می کنند      چون عزیز احمد و حیدر و زهراست حسین

محشـری مـیکنـد او در دل عشاق بپـا      او خودش هست قیامت،چه غوغاست حسین

بَه چه خوش گفت که عالم همه دیوانه اوست      عالمی گرد سرش  چون شمع جانهاست حسین

گر به دریای بلا  تو غرق گشتی این بدان       ناخدای بـاخـدای بـین دریاست حسین

بر  حسین بن علی صحن دو چشمم باران       صاحب ماتم بسیـار ،  غم عظماست حسین

بذر دیـن را کاشت  با دستان خود در  نینوا      دین حق زنده ز خونش ، یدالله ست حسین

همره قافله عشـق  رَویـم کـرب و بـلا      که درآن وادی غم بیکس و تنهاست حسین

                                 آرزو  باشـد که ترک جان بُـود در کـربلا

                                  نـوکرش محسن بُود  شاه دو دنیاست حسین