دگر برای طفلت پایی نمانده       اسیرم و در دستم نایی نمانده
همین قدر سربسته می گویم بابا          برایت أم ابیهایی نمانده
پدر پری نمانده     گل سری نمانده
ز غم  هجر تو امان!          شده ام سرگرمیشان
ندیده ای بابا  تو اسیریم    برس به داد من دم پیریم
پدر دوای من باش
بیا  عصای من باش

دوان دوان در صحرا ها  می دویدم     چه ناله ها که از دلم می کشیدم
دمی که دنبالم می گردید آن نامرد     پدر چنان بیدی به خود می لرزیدم
مرا گرفت و خندان...   بماند ای پدر جان!
ز پر پروانه مپرس            ز غم ویرانه مپرس
ببین جراحات سفرم بر تن       شبیه تو محتاج حصیرم من
برای دفن دختر
تو بوریا بیاور

شاعر : رضا تاجیک