یک جهان خاطره

نـوک نـی مـاه بدیـد وای امان از دل او           همچنـان ماه خمید وای امان از دل او

آتشی در دلـش افکنـد زمیـن غـم و آه            کـربـلا بـاز رسید وای امان از دل او

یک جهان خاطـره دارد از این عالم درد           خاطرات گشت پدید وای امان از دل او

میدوید او سوی مقتل در این وادی خون            سمت شه شمر دوید وای امان از دل او

می برید از  حسین سر  ز قفا شمر لعین            زیـنـبـم می بـرید وای امان از دل او

دست و پا میزد و جانی به تنش بود هنوز              خواهر آنجا چه دید وای امان از دل او

بوسه از حلقـوم بُبریده ی دلبر بگرفت              از لبش خون چکید وای امان از دل او

خنـده بر حال حسین و دل زینب میزد              دشمن پست ، پلید وای امان از دل او

پیر شد  از غـم عظمای حسین بن علی            گیسویش گشت سپید وای امان از دل او

محسن این را به دلت گو، بگوید، هروقت

تـا کـه زینـب شنیـد وای امـان از دل او