بند اول:
رسیدیم از راه ، با غصه و آه ، داری می خونی ، اعوذ بالله
پر از آشوبی ، دم غروبی ، روخاک صحرا ، عصا می کوبی
چرا ما رو آوردی اینجا خدایی ؟، مدینه که داشتیم بر و بیایی
تو قرآن بخونی ، لباتو می بوسم، مدینه بریم دست و پاتو می بوسم
گفتی برای مهمونی آماده می شیم
نگفته بودی تو کویر، پیاده می شیم
ببین که حال خواهرت ، خیلی خرابه
اینجا تا چشم کار می کنه فقط سرابه، حالم خرابه
(داداش دلم حزینه ، بیا بریم مدینه)(2)

بند دوم:
یه کاروونه، که لاله گونه، پر از چشا و دلای خونه
هوا دوباره، پر از غباره ، روزاش شبیه ، شبای تاره
توی کاروونی که ناموسمونه، زن و بچه و دخترای جوونه
چرا خیمه برپا کنیم توی صحرا، جوابم رو دادی با حرفای زهرا
مادر میگفت یه روز سرم،  بلا میارن
سر من و برادرم ، بلا میارن
میگفت حسینتو بکن همیشه یاری
ولی می دونم تو منو، تنها میذاری ، تنها می ذاری
 (داداش دلم حزینه ، بیا بریم مدینه)(2)

بند سوم:
رقیه دوش، عباس عموشه، شبیه عمه ش ، نقاب می پوشه
با عجز و لابه، می گه ربابه، بخواب علی جون، حرمله خوابه
یه رحمی بکن به دل شیره خواره، ببین تازه دندون داره در میاره
رقیه که یک قطره خونم ندیده، چه جوری ببینه گلوی بریده
بی تو دووم آوردنم ، محاله داداش
خواهر چه جور ببینه تو ، گوداله داداش
سرت رو روی نیزه ها ، چه جور ببینم
زلفتو با خاکسترِ، تنور ببینم ، چه جور ببینم
(داداش دلم حزینه ، بیا بریم مدینه)(2)

شاعر : مظاهر کثیری نژاد