راوی از جوششِ دلها می گفت

از عطشِ دیدن گلها می گفت

راویِ خسته دل و لب تشنه

داشت می گفت ز تیغ و دشنه

نوجوان دختر نازی بودم

با پدر همدم رازی بودم

پدرم با دل سوزان فرمود

دخترم غربتتان آید زود

من دگر می روم از محضرتان

چه بلاها که بیاید سرتان

با همه قافله همکاری کن

عمه را در همه جا یاری کن

عمه را می سپرم من به خدا

و به عمه بدهم دست ترا

بنشین بر سر زانو ، غم بار

رفتم و شد به قیامت دیدار

بنشین آهِ غریبی بکشم

بر سرت دست یتیمی بکشم

بنشین مرهم جانت بشوم

بوسه بر تشنه لبانت بزنم

آری آزاد دگر آب شود

سر بریدن پس از این باب شود

در امان معجر زنهاست هنوز

رأسها روی بدنهاست هنوز

بعد از این سر ز بدنها بِبُرَند

هجمه بر خیمة زنها ببرند

نیزه داران نرسیدند هنوز

رأس سقا نبریدند هنوز

بعد از این اوج بلا و غمهاست

نوبت حمله به نامَحرمهاست

چونکه دیدید به نیزه سر من

به اسیری برود خواهر من

زیور آلات ز خود برگیرید

چند تا مقنعه بر سر گیرید

روسری ، چادر ، معجر ،جلباب

شد به  دوران اسیری کمیاب

بعد از این خسته دل و زار شوید

شاهد کوچه و بازار شوید

چونکه از مقتل بابا گذرید

روضه ام را به مدینه ببرید

غرقِ خون پیکرِ من می بینید

بدن بی سرِ من می بینید

گرچه با خاک تنم یکسان است

نیزه ها بر بدن عریان است

عمه یک لحظه ز غم می میرد

بوسه از حنجر من می گیرد

زنده ماند که مرا زنده کند

عشق را زنده و پاینده کند

چونکه خواهید ز مقتل بروید

نکند سر به گریبان بشوید

دشمنان هرچه که بهتان بزنند

تازیانه به یتیمان بزنند

یاد از غربت زهرا بکنید

یاری نهضت زهرا بکنید

سر بر آرید ز مقتل پیروز

خطبه خوانید و لیکن جانسوز

من که خود ناطق قرآن هستم

بخدا عاشق قرآن هستم

آیه هایی که ز من می شنوید

کوفه و شام مفسّر بشوید

هست رأس الشهدا همرهتان

همه جا دست خدا همرهتان

با عمو بر سر نی راز کنید

عقده های دلتان باز کنید

برسانید چنین پیغامم

که من احیاءگر اسلامم

دوستان را برسانید سلام

از سوی من برسانید پیام

آب نوشید که من سوزانم

آب با یاد لب عطشانم

شاعر : محمود ژولیده