دیدید اگر که یکسره در کنج خلوتیم

غرق محبتیم...به دنبال وصلتیم

هجران کشیده ایم...گناهی نکرده ایم

از دوری نگار پر از درد غربتیم

گیسوی یار بود که ما را اسیر کرد

لطفش مدام باد ! که خود بی لیاقتیم

سینه زنیم و یکسره معراج می رویم

سرمست،بین میکده گرم عبادتیم

"ما بی حسین معنی دیگر نمی دهیم"

بی عشق یار تیره و تاریم...ظلمتیم

لطف حسین بوده که درهم خریده است

لطف حسین بوده که مشمول رحمتیم

با "یا حسین" مرده ی مان زنده می شود

چون عاشقیم...عارف و صاحب کرامتیم!

ما را علی برای حسینش بزرگ کرد

از کودکی بزرگ شده بین هیأتیم

زهرا اجازه داده که ما گریه می کنیم

در بین روضه ها همه تحت عنایتیم

منصب چه منصبی!همگی عبد زینبیم

ما نوکریم و تا به قیامت رعیتیم

در روز حشر که همه از هم فراری اند

ذیل نگاه عمه ی سادات راحتیم

بزم شراب و می به خدا جایمان نبود

مایی که کوه و مظهر ایمان و عفتیم

دیدی حسین مردک شامی به ما چه گفت؟

نفرین به حرف هاش...گمان کرده کلفتیم

شاعر : علی سپهری