در پیش تو از شرم ، آبم کرد کوفه

من آبرو دارم خرابم كرد کوفه

لبریز خون کردند رویم را ،عزیزم

بردند اینجا آبرویم را عزیزم

مجبور بودم بچه هایم را سپردم

با دست خود دستِ حرامی ها سپردم

باور نمی کردم مرا از پا درآورد

من مرد بودم کوفه اشکم را درآورد

باور نمی کردم برایم چال کندند

اینجا برای کُشتنم گودال کندند

من فکر می کردم وفا دارند افسوس ...

یا لااقل قدری حیا دارند افسوس ...

در کوچه هایش که غم یکریز دارد

دیوار هایش سنگهای تیز دارد

در شامِ کوفه آفتابت را نیاور

جان علی اصغر ،ربابت را نیاور

من فکر می کردم تو را چاره بیارند

شش ماهه آید چند گهواره بیارند

تا تَرکه های خیزران میسازد این شهر

از چوب گهواره کمان میسازد این شهر

کوفه هوایِ میهمانش را ندارد

دندان که تاب خیزرانش را ندارد

از شانه ات پایین نیاور دخترت را

این راه پُر خار است جانش را ندارد

در دست هم وزنِ تنش زنجیر دارند

زنجیر تنگ است استخوانش را ندارد

یک پا به ماه است آه همراهت، نیاریش

یک پا به ماه است و توانش را ندارد

ای وای از تیر سه شعبه بدتر اینکه

جُز حرمله دستی کمانش را ندارد

معجر برای دخترت کم دارد این شهر

من خورده ام سیلیِ محکم دارد این شهر

گیسوی من از کوچه هایش خاک خورده

لبهایم از سیلیِ محکم چاک خورده

اینجا که می آیی کمی معجر بیاور

از دست خود انگشترت را در بیاور

شاعر : حسن لطفی