آنقدر ناله زدم تا که پناهم دادی
بی‌رمق بودم و تو قدرت آهم دادی

کور بودم که مرا روضه‌تان داد شفا
با همین اشک چه نوری به نگاهم دادی

همه‌جا رفتم و خوردم به در بسته حسین
فقط آخر که رسیدم به تو راهم دادی

خیر دنیای منی آخرتم هم با توست
به همه خیر رساندی و به ما هم دادی

من زمین خورده‌ام اما تو بلندم کردی
روی خوش باز به این روی سیاهم دادی

آنقدر پیش خدا دست تو باز است حسین
لب اگر باز کنم هر چه بخواهم دادی

شاعر : مجتبی شکریان همدانی