در حريم كعبه نور آفتاب افتاده است

يا فروغى از جمال بو تراب افتاده است؟

مى‏زند درياى رحمت موج‏ها، گويا در آن

گوهرى با يازده در خوشاب افتاده است

سيزده روز از رجب بگذشت و ماهى چارده

در حرم از چهره پاكش حجاب افتاده است

عرش را، تا زير پاى بو تراب افتد چو فرش

بر زبان «يا ليتنى كنت تراب» افتاده است

دست افشان عرشيان و، پاى كوبان فرشيان

چرخ پير از مقدمش ياد شباب افتاده است

در مسير موكب مسعود حيدر، از بهشت

كاروانها از عبير و مشك ناب افتاده است

شاهكار دست خلقت، كز شگفتيهاى او

در جهان آفرينش، انقلاب افتاده است

ابر رحمت در خروش و، ديگ بخشايش به جوش

سايه روى ماسوا، از آن سحاب افتاده است

مرد ميدان شجاعت، آن كه هنگام نبرد

در دل لشگر ز بيمش اضطراب افتاده است

آمد از ره شهسوارى، كز پى تجليل او

ماسوا در التزام آن ركاب افتاده است

تاج كرمنا سزد او را كه در وصفش ز عرش

«هل اتى» در دامن ام الكتاب افتاده است

خانه زاد حق كه در اثبات حقانيتش

مدعا «و الله اعلم بالصواب» افتاده است

واصف ذات على كس نيست جز ذات على

آفتاب آرى دليل آفتاب افتاده است

مستم از جام تولاى على، كز جام او

هر كه نوشد، تا ابد مست و خراب افتاده است

دل چه سان گيرم ز مولايى كه در دلهاى شب

بهر خورد و خواب خلق، از خورد و خواب افتاده است

گه يتيمان را نوازد، گه مساكين را ز مهر

«لا فتى الا على» او را خطاب افتاده است

تا ز لطفش روشنى بخشد دل ويرانه را

شب به هر ويرانه گويى ماهتاب افتاده است

گاه مى‏سوزد ز عشق و، گاه مى‏گريد ز شوق

گاه روى آتش و، گاهى بر آب افتاده است

عاشق شب زنده‏دارى كز لهيب عشق حق

از دل شب تا سحر در التهاب افتاده است

خود ننوشد شير و نوشاند به قاتل شير را

شيرحق كز ضربتى در پيچ و تاب افتاده است

گفت مولا هر كه جويد كام دل از روزگار

تشنه را ماند كه دنبال سراب افتاده است

بعد پيغمبر كليد باب اقليم علوم

در كف آن خسرو مالك رقاب افتاده است

هر چه مى‏خواهى بخواه‏اى بنده از مولاى خود

زان كه نزد حق دعايش مستجاب افتاده است

هر كه در ظل ولاى ساقى كوثر نرفت

در بلا و محنت و رنج و عذاب افتاده است

آن كه زير پرچم شاه ولايت آرميد

چون «رسا» در آستانش كامياب افتاده است
قاسم رسا

منبع:سایت دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم