واغـربـتا زِ غـربـتِ فردای کربلا

واویـلـتـا زِ محشرِ کبرای کربلا

گویا قیامت آید و در قلبِ عالمین

غـوغـا شود زِ آتشِ غوغای کربلا

زهرا به روی نیلی خود لطمه می زند

از ماجـرای ماتـمِ عُظمای کربلا

از بارشِ مصیبت و سیلابِ حادثه

دریای خون شود همه صحرای کربلا

آوای جانگـداز و جگـر سوز اَلعَطَش

پر می کـشد به اوج ثریای کربلا

با داسِ ظلم و کینه ی گلچین بی حیا

پرپر شود تمامی گـل های کربلا

یکسو سپاهِ کـوفی بی شرم و بی وفا

یکسو شهنشهِ تک و تنهای کربلا

خونین تنِ بُریر و زُهیر و حبیب و حُر

اُفتد به خـاکِ محضرِ آقای کربلا

طفلانِ زینبی به تمنّـای بزمِ رزم

مستـی کـنند زِ باده ی اعلای کربلا

جان می دهند به جـای پدر در رهِ عمو

گـل های مجتبایی رعنای کربلا

بر تار و پود و خرمن جان ها زند شرر

سوزِ شرارِ ضجّه ی لیلای کربلا

در زیر پای خنجر و شمشیر و نیزه هـا

چیزی نماند از تنِ طاهای کربلا

خُرد و شکسته می شود از کینه سینه ای

در زیر سُمِّ مرکبِ اعدای کربلا

می بوسد وبه چشمِ ترش می نهد حسین

دستِ زِتن بریده ی سقّای کربلا

جان می دهد به پیکره ی نیمه جانِ دین

خونِ تنِ شریفِ مسیحای کربلا

بر سینه ی شکسته،عدو می نشیند و

سر می بُرد زِپیکـر مولای کربلا

وای از تنِ بدونِ سرِ بیـنِ قتلگـاه

وای از سرِ بریـده ی یحیای کربلا

در مغرب از ستیغِ سنان می کـند طلوع

خـورشیـدِ آسمانِ مُعلّای کربلا

نیلـی شود زِ سیلـی ثانـی نینـوا

روی لطیـف تـر از گـلِ زهرای کربلا

بلبل بخواند از غم و خیره نگاه گل

بر روی نیزه غنچه ی زیبای کربلا

شاعر : حمیدرضا گلرخی