دو دستت رو زمین، مشک رو زمین، فرقت شکسته
بمیرم تیری که، تو چشمته، تا پر نشسته
نمیشه باورم، کوه حرم، افتاده باشی
نده زحمت به بازوی بریدت تا که پاشی
نفس مونده تو سینه/ بگو ای بی قرینه
چه جوری این خبر رو/ بِدم من به سکینه
پاشو سید و سالار/ پاشو دلبر و دلدار
پاشو پرچم رو از خاک/ یه بارِ دیگه بردار
"خداحافظ علمدار" ۴

یه بوی آشنایی بر مشامم زد کنارت
چِشت روشن که زهرا مادرم اومد کنارت
پس این بی خود نبود گفتی به من این بار برادر
حالا فهمیدم این اذن و گرفتی تو ز مادر
آخر داغت رو دیدم/ تو کردی قد خمیدم
من و تنها میذاری/کجا میری امیدم؟
برای اولین بار/ میگم با حالتی زار
که با این داغ سنگین/ شدم دیگه گرفتار
"خداحافظ علمدار" ۴

تو هم رفتی من و تنها گذاشتی ای برادر
به اشکای من و زخمای تو میخنده لشکر
دارم میرم با دستی بر کمر، چشمی پُر الماس
به هم میریزه کُلِّ خیمه هامو داغت، عباس!
دیگه یاور ندارم/ یه آب آور ندارم
تو رفتی ای عزیزم/ دیگه لشکر ندارم
من و کردی عزادار/ میری و بی تو ای یار
با زنجیر بچه هام و/ میگردونن تو بازار
"خداحافظ علمدار"

شاعر : عبدالله باقری