گیسو به خاک می کشی ای مصطفای من

پای تنت به لرزه فتاده ست پای من

قرآن من ورق ورق افتاده ای به خاک

ذبح عظیم من شده ای در مِنای من

در خون جاری از تن خود دست و پا مزن

ای وسعت ضریح تنت کربلای من

از بس صدا زدم ولدی حنجرم گرفت

شاید محل دهی تو به سوز صدای من

هرگز مجال نیست سخن با دهان پُر

خون لخته مانع است بخوانی برای من

آئینه بودی آینه بندان شدی علی

زهرا و حیدر و نبی، مجتبای من

از بس که نیزه خورده، تنت وا شده ز هم

ای پیکر سوا شده و جابجای من

خون محاسنم همه بر گردنت پسر

از بس که بوسه ات زدم این شد حنای من

شاعر : حسین قربانچه