آنكه از جمعِ امامان دو برادر دارد
دلبری از همه‌یِ ما دو برابر دارد

طرفی اُم‌ِبنين و طرفی فاطمه است
كيست در بينِ عشيره كه دو مادر دارد

لشكری زهره ندارد كه نگاهش بکند
خاصه وقتی که کنارش علی اکبر دارد

چقدر بر رویِ پیشانیِ او می اید
دستمالی که به سر حضرت حیدر دارد

ایستاده به سرِ کعبه بخواند خطبه
تا بدانند که این طایفه منبر دارد

علمش را بزند کرببلا چیزی نیست
کعبه تا کوهِ اُحُد نیز تَرَک بردارد

وقتِ صفین بزن چند قدم در میدان
چشم بر تیغِ شما مالکِ‌اشتر دارد

هر امامی که تو را دید دو دستت بوسید
بوسه بر بازویِ تو لذّتِ دیگر دارد

حق بده اینهمه اسفند برایت می سوخت
قد و بالایِ تو در سایه دو دختر دارد

مدحِ تو بود دلم از تب و تابش اُفتاد
وای بر معجرِ زینب که رکابش اُفتاد

علقمه موج شد عکسِ قمرش ریخت به هم 
دستش اُفتاد زمین بال و پَرَش ریخت به هم

تا که از گیسویِ او لخته یِ خون ریخت به مَشک
گیسویِ دخترکِ منتظرش ریخت به هم

تیر را با سرِ زانوش کِشید از چشمش
حیف از آن چشم که مژگانِ تَرَش ریخت به هم

خواهرش خورد زمین مادرِ اصغر غَش کرد
او که اُفتاد زمین دور و بَرَش ریخت به هم

قبل از آنیکه برادر بِرِسد بالینَش
پدرش از نجف آمد،پدرش ریخت به هم

به سَرَش بود بیاید به سَرَش اُمِ بنین
عوضش فاطمه تا دید سرش،ریخت به هم

کتف‌ها را که تکان داد حسین اُفتاد و
دست بگذاشت به رویِ کَمَرَش ریخت به هم

خواست تا خیمه رساند بغلش کرد ولی
مادرش گفت به خیمه نَبَرش ریخت به هم

نه فقط ضَربِ عمود آمد و اَبرو وا شد 
خورد بر فرقِ سرش پُشتِ سرش ریخت به هم

به سرِ نیزه زِ پهلو سرش آویزان بود 
آه با سنگ زدند و گذرش ریخت به هم

شاعر : حسن لطفی