افتاده بود روی زمین و کفن نداشت

آن یوسف شهید به تن  پیرهن نداشت

پیکر بدون سر به روی خاک مانده بود

سر روی نیزه بود و اثر از بدن نداشت

غرق ستاره بود تن آسمان عشق

خورشید هم فروغ چنین شب شکن نداشت

وقتی که عصر روز غریبی رسیده بود

عالم به قدر زینب کبری محن نداشت

گلبوسه داد چون به گلوی حسین خویش

آن قدر گریه کرد که تاب سخن نداشت

انگشتی از اشاره به خاتم فتاده بود

ای کاش قتلگاه دگر اهرمن نداشت

بعد از سه روز آن گل بی غسل و بی کفن

جز بوریا برای تن خود کفن نداشت

می رفت تاکه محو کند کاخ ظلم را

نیلوفری که فرصت پرپرشدن نداشت

غمنامه ای نوشت «وفائی»و می گریست

چون شمع چاره ای بجز از سوختن نداشت

شاعر : استاد سید هاشم وفایی