خوش به حال هر کسی که روضه دعوت می‌‎شود
"هیأتی" از جانب زهرا حمایت می‌‌شود

بس که شأن و منزلت در روضه‎خانه ریخته
هر که یک دفعه بیاید، پیش‌‎کسوت می‌‌شود

این وسط آن عاشقی بُرده است که در این دو ماه
بی‎ریا می‌‌آید و مشغول خدمت می‌شود

یک پر کاهی اگر چشم کسی نمناک شد
کوه عصیان هم اگر باشد شفاعت می‌‎شود

گریه‎ کن با گریه‌اش غسل تقرّب می‌‎کند
قطره‌‎ای از اشک، مُنجر به طهارت می‌‎شود

هر که در ماه محرّم کار و بارش شد حسین
چون «رسول ترک» آخر با سعادت می‌‎شود

رازق ما کربلایی‌ها حسینِ فاطمه است
روزی یک‌سال ما این ماه، قسمت می‎شود

در میان هیأتش انگار زیر قُبّه‌ای
تا که لب وا می‎کنی فوراً اجابت می‎شود

تا به سجده می‌روم سمت خدا پَر می‎کشم
علّت معراج‌هایم مُهر تربت می‌‎شود

آن قدَر آقاست این آقا به عبّاسش قسم
ارمنی هم زیر این پرچم هدایت می‌شود

ناله‌های مادری پهلوشکسته می‌‎رسد
روضه‌خوان تا وارد ذکر مصیبت می‌شود

"یا بُنَیّ" حال ما را زود می‌ریزد به هم
قلب ما با آهِ زهرا پُرحرارت می‌شود

صبح محشر تا که می‌گوید حسین من کجاست؟
می‌رسد آقا... ولی بی‎سر... قیامت می‌شود

شاعر : محمد فردوسی