کهنه گدای خسته ی آدینه هایتان
لبریزِ  درد  آمده  دارالشّفایتان 

بال و پری نمانده دگر تا کبوترت
ذوقی کند کمی بپرد در هوایتان

خورشیدِ پُشتِ ابر ، ببین دیده ی مرا
باز آمدم ستاره بریزم به پایتان 

دیشب که در خیالِ خودم پرسه میزدم
دیدم چقدر  نامه  نوشتم برایتان

صدها هزار  رازِ  نگفته ، نهفته در .‌..
تارِ  سپیدِ  موی سرِ  آشنایتان

گیرم قبول نیست سپیدی مو بِعشق
جانم فدای غربت و شالِ عزایتان

حالا اگر نشد. ولی یک روز میرسد‌...
پُر میشود زمین و زمان از صدایتان

آقا شنیده ایم که مقتل می آوری 
از روضه ها و آتشِ کرب و بلایتان
_
با ناله ات ترک بخورد بغضِ آسمان
از آب هم  مضایقه  کردند  کوفیان

شاعر : حبیب نیازی