اگرچه روز و شب هستیم دائم برسر خوانت

ببخش آقا که کم بودیم عمری مرثیه خوانت

پر از دردم ولی درد من اصلا جسم خاکی نیست

بیا روح مرا درمان بکن قربان درمانت

فقط یا رحمه للعالمین یک گوشه چشمی کن

کویرم خاک بی خیرم منو امید بارانت

مرا همسفره ی یک وعده نان خشک خود گردان

که طعنه میزند بر هر ضیافت تکه ی نانت

برای تا خدا رفتن بدستان تو محتاجم

بکش دستی سرم شاید شدم یکروز سلمانت

گدایی را ندیدم از درت نومید برگردد

به هرکس میرسد بی شک و شبهه لطف و احسانت

من اعجاز تو را دیدم میان لحظه هایی که

عیادت رفتی و درجا یهودی شد مسلمانت

چه انسی با حسن داری که باهم سفره وا کردید

میان عرش غوغا کرده آوای حسن جانت

شاعر : سید پوریا هاشمی