اَلا شیعیانم، اَلا عاشقان
مرا درد دلهاست با دوستان

غمم روی غم بسکه انباشته
جوانی،مرا پیر اِنگاشته

همه عمرِ من بود، خونِ جگر
من از نوجوانی شدم دربدر

همانان که ما را اَمان خوانده اند
مرا بیست سال از حرم رانده اند

ز فرعونیانِ زمان، آه آه
و از مکرِ مأمونیان، آه آه

بمن دشمنانم چها کرده اند
مرا دوستان هم، رها کرده اند

پس از قتلِ بابای مظلوم من
نشد رحم، بر قلبِ مهموم من

هنوز آب غسل پدر بر تنَش
و نگذشته یکماه، از کُشتنَش

عدویم ز خود، ساخت یک ماجرا
به حیله مرا خواند، تا سامرا

مدینه بهم ریخت از این خبر
که از شهرِ جدم شدم دربدر

یتیمی، گِران بود و غم شد مَزید
که نوبت به روزِ اسیری رسید

اگر چه، چو من کس اسارت ندید
کسی مثل عمه جسارت ندید

ندیدم روی نیزه هرگز سری
ندیدم بدستِ عدو معجری

تمام منازل که در راه بود
فقط کار من ناله و آه بود

بیاد شهیدان دشت بلا
بیاد اسیران کرب و بلا

بیاد یتیمان ناقه سوار
بیاد غریبان دور از دیار

مرا نوجوانی،چو پیری گذشت
به هر درد و داغی، اسیری گذشت

سواره، پیاده، عیان و نهان
مرا بُرد دشمن، به یک پادگان

دگر خانه ام، کُنجِ تبعید شد
و در کاخِ ظلم و ستم عید شد

چو دشمن سرِ دوشِ ما، بار ماند
امامت، به هجران گرفتار ماند

در این بیست سالی که زندانی ام
شده مونسم، چشمِ بارانی ام

مرا گاه با تهمت آزرده اند
گهی بِرکۀ شیرها بُرده اند

به تَفتیش، گاهی که دامن زدند
چه بَرچسبهایی که بر من زدند

ز کوهِ بلا قامتم خم نشد
ز جور و جفا تاقتم کم نشد

همه درد و غمهای من یکطرف
دعاهای شبهای من یکطرف

ز دیدارِ مهدی، رها مانده ام
به تبعید، از او جدا مانده ام

شب و روزِ من گریه بر غیبتش
دعایم شده یاریِ حضرتش

دعا در نهان و عیان میکنم
دعا بر شما شیعیان میکنم

نه پرهیز کردم ز مسکینِ خود
نه غافل شدم از محبینِ خود

به درگاه نورانیِ فاطمه
رسانم سلامِ شما را همه

به زهر جفا عمرِ من شد تمام
شما را رسانم یکایک سلام

در این لحظه های پُر از شور و شین
نسازم فراموش، ذکرِ حسین

کنون غربتم را نشان میدهم
در این لحظه، لب تشنه جان میدهم

خدا را به هم عهدی ام جان دهم
سرِ زانوی مهدی ام جان دهم

خداحافظ ای یوسف فاطمه
خداحافظ ای انتظار همه

خداحافظ ای انتقام حسین
خداحافظ ای صبح و شام حسین

شاعر : محمود ژولیده