خوشم با درد هجران و غریبی

نمی خواهم دوایی یا طبیبی

تو ای پیر دعا خود را دعا کن

مگیر از بهر من امَّن یجیبی

ز دلسردی دوران غم ندارم

که عشق افکنده در جانم نحیبی

بلی جانکاه باشد درد هجران

نمی نالم ولی از بی شکیبی

چو می خواهد دلم از غم بنالد

محبت می زند بر او نهیبی

بده مژده به جانبازان راهش

نباشد بهرتان جز او مجیبی

اگر با درد هجران خو بگیری

به خود گویی عجب عشق عجیبی

شب رویایی عمرم نگارم

گذارد در دهانم قطعه سیبی

بشویم دست از جان و زنم پر

به سوی یار در اوج غریبی

به گرد خیمه اش با نغمه گویم

چو از عشقت مرا دادی نصیبی

طبیبم گر جوابم کرده غم نیست

تو ننمایی جوابم ، یا حبیبی !