پرستوی مهاجرم ، چرا ز لانه می روی

اگر ز لانه میروی ،چرا شبانه می روی

قرار من شکیب من ، مهاجر غریب من

فدای غربتت شوم ، که مخفیانه می روی

حیات جان امید دل ، علی  بود ز تو خجل

که با کبودی بدن ، ز تازیانه می روی

کبوتر شکسته پر ، مرا به همرهت ببر

چرا بدون همسرت ، ز آشیانه می روی

چهار طفل خون جگر ، زنند در غمت به سر

تو بر زیارت پدر ، چه عاشقانه می روی

الا به رخ نشانه ات ، مگر شکسته شانه ات

که موی زینبین خود ، نکرده شانه می روی

همای بی ترانه ام ، چرا ز آشیانه ام

به کوی بی نشان خود ، پر از نشانه می روی

فتاده بر دلم شرر ، که تو در این دلِ سحر

ز همسرت غریب تر ، برون ز خانه می روی

«میثم» از چه واهمه تو راست مهر فاطمه

به حشر هم سوی جنان بدین بهانه می روی