‎همه گویند بیا
‎همه‌ی زائرها
‎مادران شهدا
‎کاروانی که پیاده به حرم آمده و ذکر گرفته به دو صد شور و نوا
‎ذکر جانم یا رضا
‎همه گویند بیا
‎زیر لب مادر پیری که به در دوخته چشمان و‌ دلش
‎استخوانی برسد
‎یا پلاکی برسد
‎یا نشانی برسد
‎خبری نیست خدا از پر گلبرگ گلش
‎زیر لب ذکر گرفته تو بیا
‎همه گویند بیا
‎پیرمردی وسط صحن دلش گم شده است
‎بی خود از خود شده و گریه امانش ندهد
‎زائری ویلچری خورده نگاهش به حرم بعد چهل سال دراز
‎محو گنبد شده و زمزمه و ذکر و نیاز
‎به چه زیباست حرم
‎کار مولاست کرم
‎همه گویند بیا
‎کودکان غزه
‎دختر فال فروش سر این کوچه‌ی ما
‎آنطرف‌تر دو سه تا دست‌فروش و دو سه تا مانده‌ی در راه و گدا
‎مادران یمن و موصل و بحرین و حلب
‎بانویی که به اسارت وسط لشگر داعش ببرند
‎زیر پا رفته از این واقعه تلخ گذر غیرت یک مرد عرب
‎وسط بمباران
‎مادری از نفس افتاد پی فرزندش
‎گم شده دلبندش
‎همه گویند بیا
‎وسط جاده صحن نجف تاحرم کرببلا
‎همه گویند بیا
‎خادم آن موکب
‎زائر خسته‌ی راه
‎چای نوشید و کمی اشک چکید از چشمش
‎می کشید از دل آه
‎هر قدم گفت بیا
‎تا جوانیم بیا
‎در همین فکر دل‌انگیز بمانیم بیا
‎هم‌قدم با خودتان
‎پا به پای خودتان
‎وسط صحن حسین
‎وعده ما نیمه شب سکوی بین الحرمین
‎روضه خواندن با تو
‎گریه کردن با من
‎آرزو عیب که نیست
‎به چه زیبا بشود
‎به چه غوغا بشود
‎همه گویند بیا
‎خادم آن موکب
‎رفت در فکر و خیالی که تو آنجا باشی
‎گفت با خود که چه زیبا بشود خادم آقا باشی
‎یک شبی بین همین موکب ما صبح کند
‎من خودم خادم او
‎چای را دست خودم دست نگارم بدهد
‎به زمستان وجودم نگهی کرده و از لطف بهارم بدهد
‎آرزو عیب که نیست
‎تو بیا عشق به معنا برسد
‎و کویر دل این منتظران نیز به دریا برسد
‎تو بیا تا که جوانیم بیا
‎تا خود صبح تو را عشق بخوانیم بیا
‎عمو عباس چو مشکش به زمین خورد دلش گفت بیا
‎مادرت پشت در افتاد… بیا
‎فضه را گفت که افتاد… بیا
‎عمه زینب جلوی چند غریبه به زمین خورد… بیا
‎دختری در وسط خیمه‌گه سوخته از خواب پرید و پابرهنه به روی خاک دوید و کسی از پشت رسید و با غضب گیسوی نازش بکشید و به زمین خورد… بیا
‎علی اکبر که زمین خورد پدر مُرد… بیا
‎یک نفر پیرُهن جد غریبت وَ کسی خاتم انگشتر و انگشت و کسی هم سر او برد... بیا

شاعر : حسین کریمی