اگرچه دیدن بیت خدا صفا دارد
مدینه بیشتر از هرکجا صفا دارد

به کوچه کوچۀ او عطر وحی پاشیدند
عبورکردن از این کوچه ها صفا دارد

دوباره بوی شکفتن رسیده و گفتند
حریم گلشن سبز ولا صفا دارد

خدا به نجمه عطا کرد نجم ثاقب را
فضای نُه فلک از این عطا صفا دارد

خبردهید که آمد رئوف اهل البیت
زمین به یُمن قدوم رضا صفا دارد

جمال روشن شمس الشموس دیدنی است
جهان ز جلوۀ شمس الضحا صفا دارد

از این وجود مقّدس ببین  پس از یک قرن
هنوز این حرم دل گشا صفا دارد

بیا به سیر گلستان روضة الجنه
که این بهشت امید و وفا صفا دارد

فضای این حرم قدس غرق توحید است
نفس کشیدن در این فضا صفا دارد

تفاوتی نکند جای جای این گلزار
رواق و مسجد و صحن و سرا صفا دارد

زلال زمزم اشک مجاور و زائر
به شور و حال رضا یا رضا صفا دارد

در این حریم دل زائران حضرت او
میان خلوت و اشک و دعا صفا دارد

هزار عقده ز دل باز می شود این جا
زبس که این حرم باصفا صفا دارد

حریم اوست حرمخانۀ خداوندی
چنان که دیدن عرش علا صفا دارد

زتشنگان حریمش بپُرس می گویند
چقدر دیدن آب بقا صفا دارد

اگرچه گنبد فیروزه فام او زیباست
نظر به گنبد زرد طلا صفا دارد

غبار درگه این آستان شفاخیز است
بهار رحمت دارالشفا صفا دارد

جبین گذار دمی بر سر قدمگاهش
ببین که دیدن آن جای پا صفا دارد

هنوز مکتب علم و فضیلت و تقوا
ز نور عالم آل عبا صفا دارد

گرفته شوکت و فّر از ولایتش دل ها
اگر که خانۀ دل های ما صفا دارد

دمی که او به شفاعت به حشر برخیزد
خدا گواست که یوم الجزا صفا دارد

شکوفه بار شده طبعم از توّلایش
مگو که شعر «وفائی»چرا صفا دارد

شاعر : استاد سید هاشم وفایی