تا به کی با دل آواره پریشان باشم
همه ردم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم
حقم این است که اینقدر هراسان باشم

دامن آلوده منم دست دعایم خالیست
تو لیاقت بده تا دست به دامان باشم

خشکسالی ثواب است به عمرم ای وای
وای اگر تا به دم مرگ بیابان باشم

کاش در موقع غفلت تو نگاهم نکنی
کاش در موقع غفلت زتو پنهان باشم

من نه آنم که چو یوسف بکنم دل ز گناه
نفس را ما بزنم راهی زندان باشم

آرزو عیب نباشد به من و میخواهم
در نجف پیش علی باشم و دربان باشم

هرکجا حرف حسین آمده جنات من است
چه صفایی است اگر محضر جانان باشم

اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید