از روی خاکای جاده نبرید 
سمت قصر جام و باده نبرید 
خودتون سوار مرکبا شدید 
امام و پای پیاده نبرید 

پُش سرش تموم دنیا میگه وای  
طناب آوردن و مولا میگه وای 
زیر لب خودش میگه وای مادرم 
وسط شعله ها زهرا میگه وای 

بذارید عمامه شو سرش کنه 
بذارید عبا به پیکرش کنه 
از توو شعله یه کم آهسته برید 
بذارید که یاد مادرش کنه 

پشت مرکب پشت زین نمی کشن 
روی خاکا با جبین نمی کشن 
از محاسنش خجالت بکشید 
پیرمرد و که زمین نمی کشن 

طعنه های بی حساب نیاز نداشت 
اینهمه رنج و عذاب نیاز نداشت 
این پیرمرد که خودش داره میاد 
دور گردنش طناب نیاز نداشت 

یه چیزی میگم دلا شکسته شه 
چشمای همه به خون نشسته شه 
یه چیزی میگم شما داد بزنید 
کاش همیشه دست مردا بسته شه 

زینب و سنگای بام واویلا 
کوچه های تنگ شام واویلا 
ریسمان به دور دست و گردنِ 
زن و بچه ی امام واویلا 

بچه ها خسته بودن چیکار میکرد 
به هم پیوسته بودن چیکار می کرد 
نمیخواست بذاره سیلی بخورن 
دستاشم بسته بودن چیکار می کرد 

شاعر : حامد خاکی