ای که تنها تو مسیحا نفسی
کی شود تا که به دادم برسی
درد دوری تو از حد بگذشت
سوز هجران توام گشته بسی

منم و بی تو شب غربت خویش
منم و این غم بی همنفسی
باشدم جز تو نه میل دگری
نه مرا جز تو امیدی به کسی
نه مرا جز تو هوای دگری
نه به دل رغبت هر خار و خسی
جز تو در دل نه تمنای دگر
بی تو در دیده نه شوق و هوسی
ای امید همه خوبان جهان
شود آیا دگر از ره برسی

منبع.سایت قرقییا