آغاز می کنم سخنم را به نام ماه
دم می زنم دوباره ز لطف مدام ماه

سر می زنم به دور سرایش تمام سال
شعبان که می شود به خدا در تمام ماه...

...خیره به دست رازق باب الحوائجم
چون دست گیری است فقط در مرام ماه

فردا که می رسد همگی غبطه می خورند
هم اولیاء و هم شهدا بر مقام ماه

در سجده خواستم که در این شام با شکوه
کلب سرای دوست شوم یا غلام ماه

دار و ندار خود همه را بذل می کنم
هر بنده را مرید ابالفضل می کنم

تا که صدای شیر دلاور شنیده شد
لبخند بر لب اسدالله دیده شد

تبریک را به حضرت ام البنین بگو
کوه ادب ز کوه ادب آفریده شد

با صد امید ارمنی آمد به مجلسش
عباس مشتری است، یقین کن خریده شد

این چشم کال ما به نوایی نمی رسید
با آب مشک حضرت ساقی رسیده شد

کف می زنیم و باز کمی گریه می کنیم
دیوانگی ما به کجاها کشیده شد

دینم کنار ماه فقط کامل است و بس
صحن دلم به نام ابوفاضل است و بس

عمری دخیل و سائل کاشانه ات شدیم
مست از سبوی کوثر میخانه ات شدیم

از بس به ما بزرگی و شوکت رسانده ای
معتاد بر مواهب پیمانه ات شدیم

ما پست ها کجا... تو کجا... پس خودت بگو
اصلا چه شد که ما همه دیوانه ات شدیم؟!

حاشا به تو اگر که مریض از درت رویم
امشب که جمع، بین شفاخانه ات شدیم

آتش بزن تو این همه پَر را کنار خود
حالا که شمعی و همه پروانه ات شدیم

بالای کعبه خطبه بخوان بنده ات شویم
ما آمدیم تا که پناهنده ات شویم

در کاروان عشق سپاه عقیله ای
این روزها محافظ راه عقیله ای

در لفظ عام اگر چه که ماه قبیله ای
اما علی الخصوص تو ماه عقیله ای

در این مسیر قوت قلب رقیه ای
در این مسیر ضربِ سلاح عقیله ای

فکر کسی به هتک حریمش نمی رسد
تا علت شکوه نگاه عقیله ای

گیرم که روی نیزه رَوی باز حیدری
در مجلس یزید، پناه عقیله ای

ای تو رکاب زینت بیت ابوتراب
آبی بریز، تشنه شده کودک رباب

شاعر : محمد جواد شیرازی