همسری سر به راه را کشتند
بانویی بی پناه را کشتند

کینه جویان تیره دل آخر
روشنی پگاه را کشتند

"جبت" و "طاغوت" عصمت اللهِ
بری از اشتباه را کشتند

دست شان که به مسندش نرسید
صاحب جایگاه را کشتند

در نبود مدافعان حرم
والی بارگاه را کشتند

غیرِ خوبی از او ندید کسی
خانمی خیرخواه را کشتند

کوچه های مدینه آرام است
بانی اشک و آه را کشتند

یک تنه لشگر علی شده بود
یک به یک آن سپاه را کشتند

همه پشت و پناه مولا بود
حضرت تکیه گاه را کشتند

جلوی شوهرش چهل نامرد
مادری پا به ماه را کشتند  
 

شاعر : علیرضا خاکساری