تسکین ندهد ، درد و دلی خاطرمان را
این زخم قدیم روی بال و پرمان را

ما طایفه یک لحظه فراموش نکردیم 
آن چیز که آورد مدینه سرمان را

باید که زِ ره  غائبِ  آن روز بیاید
آتش بزند باقیِ خاکسترمان را

یک لحظه ندیده ست به خود چشم ملائک
بند  آمدن چشمه ی چشم ترمان را

تاریخ ندارد خبری داغتر از میخ
یا سوختن کوثر پیغمبرمان را

ما از گذرِ کوچه ی این روضه گرفتیم
لرزیدن  و افتادگی پیکرمان را

تا خانه روی دست به زحمت پسرش بُرد
این یاس به هم ریخته ی پرپرمان را

کاری تر  از آن ، ضربه ی دیوار به سر بود
آنقدر که ناجور زده  مادرمان را

شاعر : حبیب نیازی