نامت مقدس است و نشد تا نخوانمت
کوچک ترین "دلاور" بابا نخوانمت

آنقدر رحمت از پر قنداقه ات رسید
اصلا نشد که حضرت آقا نخوانمت

عیسی گرفته جان مجدد ز نام تو
حیف است بانی همه دنیا نخوانمت

جایت به روی سینه ی باباست اصغرم
زائر نمیشوم ، که در آنجا ، نخوانمت

دستم گره به پنجره های ضریح تو
یک لحظه هم نشد به تمنا نخوانمت

تو آخرین مسافر بابای خود شدی
پس حق بده که غیر مسیحا نخوانمت

تیری رسید و خنده ی تلخی زدی علی
اصلا نشد که زائر زهرا نخوانمت

بیچاره مادرت چه عذابی کشید و گفت:
بر نیزه زد ، سر تو ، که اینجا نخوانمت

دستان خالی و غم دل بی قراری و...
گهواره ای ، که قصه ی شب را نخوانمت

اصلا قبول ، هم قد اکبر شدی ولی
سخت است ، وقت خواب تو ، "لالا" نخوانمت

گلچین روزگار ، "امان ت" نداد علی
تا که علی خوش قد و بالا "بخوانمت

پوریا باقری"