هم آسمان قصیده ای از بی کرانی اش
هم بی کرانه ها غزلِ آسمانی اش
ای کال ها کمالِ سرِ کوچه باغ اوست
باید رسید تا به خدا با نشانی اش
او در مدینه جای پدر را چه پُر نمود
در غیبت پدر،پسر و میزبانی اش
باغِ معارف است حدیث اش،پیمبران
حَظ می برند موقعِ شیرین زبانی اش
از جبرئیل تا ملک الموت هرکه هست
نوشیده است از لبِ جام دهانی اش
بابُ الجواد حاجت ما را چه زود داد
مشهد پُر است از نفسِ مهربانی اش
شش گوشه شد ضریح اش اگر بی دلیل نیست
از شش جهت گداست در این میهمانی اش
یارب مگیر فیضِ شبِ کاظمین را
هرکس خوش است پیشِ عزیزان جانی اش
وقت زیارت است و عباراتش از رضاست
قربان کودکی اش فدای جوانی اش
حالا کبوتران همه از مشهد آمدند
تا آسمان بام؛پی سایبانی اش
آقایِ طوس از جگرش آه می کشد
در کنجِ حجره تا پسرش آه می کشد
 
اُفتاده است رویِ زمین و برابرش
لبخند می زند به تقلاش همسرش
اُفتاده است رویِ زمین دید مثلِ او 
اُفتاده است در وسطِ کوچه مادرش
جُرعه به جُرعه آب زمین ریختند و او
از بس که آب گفت تَرَک خورد حنجرش
قسمت نبود آب بنوشد بجای آن 
خاکی شده است حیف لبانِ مطهرش
باب الحوائج است ولی می توان شنید 
از بینِ حُجره ناله یِ موسی بن جعفرش
این دفعه می زدند به دَف تا که جان دهد
کَف می زدند وقتِ نفسهای آخرش
از پا گرفته و بدنش می کشند...وای
تا پشتِ بام ریخته گُلهایِ پرپرش
خون گریه می کند لبه یِ تخته سنگ ها
از بَس که خورد بر لبه یِ پله ها سرش
این پشت بام گودی گودال نیست شُکر 
با پا نیامده است کسی رویِ پیکرش 
سخت است فکر این غم و سخت است باورش
مردی که قاتلش بشود زهرِ همسرش

شاعر : حسن لطفی