مردی میان خاک و خون ، مشکی پراز خالی
این خواب تکراری دمادم کرده بی تابت
وقتی تمام کربلا را دیده ای بانو
در بوسه های آسمان بر دست مهتابت

وقت زبان واکردن عباس در گوشش
گفتی حسین فاطمه آنجاست میبینی؟
مولا صدایش کن همیشه...(نه –برادر-نه)
آخر کنارش حضرت زهراست میبینی؟

زیبا نشانش داده ای از خود گذشتن را
عشق وادب میبارد از طرز قدم هایش
در کوچه ی تاریخ هم پیداست تا آخر
بوده همیشه رَدّ پایش بعد مولایش

گاهی تأمل کن کمی در گردش دستاس
تاحس کنی امداد یک دست خدایی را
عطری شبیه عطر زهرا دارد این خانه
آری تماشا کن حضوری ماورایی را

من شک ندارم روزگاری تازه میفهمی
می آمده در هرقدم او پا به پای تو
تو مادری کردی برای بچّه های او
او مادری کرده برای بچّه های تو

با فاطمه هم نامی و این حکمتی دارد
هرچند از روی ادب ام البنین باشی
در کوفه مسمار و در و دیوار بسیار است
باید برای مرتضی زهرا ترین باشی

این آسمان بیکران مهتاب میخواهد
باید بسازی پهلوان کربلایت را
روزی تمام کهکشان بوی تو میگیرد
از بس حسینی کرده ای عباس هایت را...

شاعر : محسن کاویانی