من خدایم که همه کوی مرا می جویند
همه ذرات فلک حمد مرا می گویند
من خدایم که همه راه مرا می پویند
همه جان ها به ید قدرت من می روینـد

همه چیز و همه کس در همه جا مال من است
دل هر جامد و جنبنده به دنبال من است

نه شبی بود و نه روزی و نه چرخی نه جهان
نه پری بود و نه جبریل نه دوزخ نه جنان
آن زمانی که زمان یاد ندارد چه زمان
آن مکانی که مکان یاد ندارد چه مکـان

دل من در پی یک واژه بی خاتمه بود
اولین واژه که آمد نظرم فاطمه(س) بـود

ز طفیل گل او ساخته ام دنیا را
من به عشق رخ او ساخته ام طه را
عشق او بود بسازم علـی اعـلا را
جبرئیل و ملک و آدم و پــس حـوا را

ز ازل تا به ابد هر چه و هر کس هستنـد
همه مدیون رخ فاطـمه مـن هستنـد

به خداوندی خود فاطمه ام بــی همتاست
فاطمه چون من تنها به دو عــالم تنهاست
در میان همه آثار که از مــن برجاست
همه دار و ندارم گل روی زهــراست

شاعر : حیدر توکل