رسیدیم به کرببلا و
به دشت غم و پر بلا و
نگو پیش من این سخن رو
"اَعوذُ مِنَ الکَربلا" و
دل زینب غرق در اضطراب
که انگار می بندند به روی ما آب
ببین اشک چشمای طفل رباب (س)
برادر
بیا که بریم، از دشت پر رنج و بلا
یه لشگر میاد، که نداره شرم و حیا
دلاشون پره ز بغض شاه لافتی
حسین(ع)
 حسین جان حسین ، برادر غریب من،(۴)
همینجاست که میشی تو پرپر
جلو چشم من ای برادر
میبینم یه روزی که هستی
توی قتلگاهت بی یاور
چطوری ببینم که می ری حسین (ع)
میرم سوی کوفه اسیری حسین (ع)
و نعم الأمیر و أمیرے حسین (ع)
برادر
رقّیه داره, گوشواره شُ در میاره
که دست عدو رو صورتش جا می زاره
پای کوچیکش اینجا میشه پاره پاره
حسین(ع)
[حسین جان حسین ، برادر غریب من، ۴]
به این سرز مین اومدیم و
دلم رفت تا گفتند که اینجا
بُوَد کربلا... غاضریه...
گذاشتم برای تو داداش کنار
همون پیرهن کهنه ی یادگار
برا وقتی که می شی تو رهسپار به میدان
یه روز زینبت ,میزنه بوسه حنجرُ
چه سخته داداش، اون لحظه های آخرُ
میبینه به دستِ قاتلِ تو خنجرُ
حسین
[حسین جان حسین ، برادر غریب من، ۴]
هنوز یادمه مادرت گفت
هوادارِ تو باشم هرجا
تو هر جا بری ای برادر
می مونم کنار تو تنها
تو دشت بلا بی قراری حسین (ع)
نداری دیگه حتی یاری حسین (ع)
برای غریبیت می باری حسین (ع)
برادر
برام ، مادرت، قصه ی کربلا میگفت
از اون سی هزار, لشگرِ بی حیا میگفت
گریه اش میگرفت, تا که زِ نیزه ها میگفت
حسین ع
[حسین جان حسین برادر غریب من ۴]

شاعر : عبدالزهرا هاشمیان

منبع: گروه شاعران جواز نوکری