هرآنکه از سوی تو انتخاب خواهد شد 

به ذره بودن خود آفتاب خواهد شد 

میان طایفه مرجع حساب خواهد شد 

فقیر دست تو عالی جناب خواهد شد 

گدا کجا و تو با این مقام آقا جان 

به منبری که نشستی سلام آقا جان 

مقام علم، مقام تورا نشان داده 

کلام نور تو بر حوزه ها توان داده 

کنیز خانه ات آقا به مرده جان داده 

حسین گفتن تو عرش را تکان داده 

بساط روضه و گریه بپاست هرهفته 

و صحن خانه ی تو کربلاست هرهفته 

تو بین سجده ای و شعله ها بلند شده 

چه دودی از در بیت الولا بلند شده 

صدای نعره ی یک بی حیا بلند شده 

کسی برای جسارت ز جا بلند شده 

طناب دست علی بسته شد به دستانت 

نگاه کن به زن و بچه ی هراسانت 

غریب در وسط شهر آشنا شده ای 

عمامه از سرت افتاد و بی عبا شده ای 

میان عربده ها بی سرو صدا شده ای 

شبیه عمه گرفتار اسب ها شده ای 

نفس بگیر ندو بین کوچه ها اینقدر 

که اذیتت نکند باز درد پا اینقدر 

اگرچه زندگی ات آه و سربه سر درد است 

اگرچه رد شدنت از سر گذر درد است 

اگرچه بغض تو مابین صدنفر درد است 

بگو که سهم تو هم از لگد کمردرد است؟ 

بگو که بر کف پای تو خار افتاده؟ 

گذار تو طرف نیزه دار افتاده؟ 

به هرطرف بدنت را که لشگری نکشید 

کسی لباس تورا پیش مادری نکشید 

کسی ز اهل و عیال تو روسری نکشید 

ز گوش و گردن اطفال زیوری نکشید 

به جسم بی رمق تو عصا زدند اصلا؟ 

سر تو را بروی نیزه ها زدند اصلا؟؟ 

شاعر : سید پوریا هاشمی